Rozdział 1

Lena stała na balkonie, próbując zebrać myśli. Była wściekła na cały świat, a zwłaszcza na matkę. Jak ona mogła jej nie powiedzieć, że spotyka się z panem Lipsem! Wychowawcą jej szesnastoletniej córki! Może i był miły,no i Lena musiała przyznać że był też przystojny, ale nie pasował do Amandy Anderson. Ona była zwariowaną malarką, nie mogła nigdy usiedzieć w miejscu, dlatego ciągle się przeprowadzały. Ojciec dziewczyny zostawił je po jej urodzeniu, wiec musiały radzić sobie same. Ukrywać sekrety i tajemnice przed wszystkimi, a zwłaszcza jeden sekret, ten najważniejszy.

Gdy usłyszała zbliżające się kroki postanowiła się nie odzywać, była ciekawa co jej kochana rodzicielka ma do powiedzenia.

- Lenny... - pani Anderson delikatnie przytuliła córkę - Kochanie, ja wiem, że ty nie lubisz Patrica, ale ja go naprawdę kocham, wiesz? Tak jak kochałam twojego ojca - powiedziała i uśmiechnęła się do siebie,gdy kot ich sąsiadki, pani Caffs, wskoczył na balkon.

- Jaki on był? - kiedy była mała prawie codziennie zadawała to pytanie, ale odpowiedzi zawsze były wymijające, wiec się poddała, ale teraz wyczuła, że uzyska odpowiedź.

- Był.... boski - powiedziała i roześmiała się do siebie - Jasno-włosy, niebieskooki i wysoki, bardzo przystojny, ale dobry. Czułam, że był dobry.

- To czemu nas zostawił? - zapytała nagle rozzłoszczona Lena 

- Musiał odejść, bo jego rodzina nie pozwoliła mu z nami zostać - w jej oczach widać było łzy. Dziewczynka nie odezwała się tylko mocno ją przytuliła. A minute później kot obok niej zmienił się w pięcio-głowego potwora.

- Lena!!! - krzyk mamy obudził ją z otępienia - Uciekaj!

- Ale jak? I gdzie?! - nigdy w życiu nie była tak przerażona. Hydra, bo chyba tak się to nazywało, dwoma głowami próbowała zabić ją, a reszta jej mamę.

- Trzymaj! - krzyknęła ta ostatnia rzucając coś córce - Rzuć to na asfalt i powiedz: Zatrzymaj się Rydwanie Nienawiści!

Lena przez chwile miała okazje przyjrzeć się przedmiotowi. I ku jej zdziwieniu była to duża moneta. Na jednej stronie widniał wizerunek czyjejś głowy, a na drugiej, chyba Empire State Building.

- Lenny pospiesz się! - dziewczyna rzuciła monetę na drogę, krzycząc nakazane słowa, ale przedmiot nie odbił się od asfaltu, tylko w niego wsiąknął. 

Parę sekund później, Lena była tak zdziwiona ze nawet nie wiedziała jak, na miejscu, gdzie moneta upadla stała żółta nowojorska taksówka, Matka szesnastolatki wciągnęła ją do niej, ale wyglądało na to że sama nie zamierza wsiąść.

- Long Island, Obóz Herosów. Tam ją zabierzcie - powiedziała do trzech babć siedzących z przodu, i odwróciła się do córki - Uważaj na siebie, będziesz tam bezpieczna - przytuliła ją, zamknęła za sobą drzwi TAXI i poszła zabić hydrę, a Lena patrzyła za nią przez szybę odjeżdżającego samochodu i czuła się zupełnie bezradna.